သာသနာႏွစ္-၅၀၀၀ သိေကာင္းစရာ
#သာသနာငါးေထာင္ရွင္းတမ္း
------------------------------
ျမတ္စြာဘုရား ကပိလ၀တ္ျပည္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ဘုရား၏ မိေထြးေတာ္ျဖစ္တဲ့ မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီက ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္မွာ မာတုဂါမမ်ား ရဟန္းျပဳခြင့္ရေအာင္လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္၊ ထုိစဥ္ကာလ က ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္မျပဳခဲ့ပါ၊ ေနာက္ ကပိလ၀တ္ျပည္က ေနၿပီးေတာ့ ႀကြသြားလို႔ ေ၀သာလီ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ မဟာပဇာ ပတိ ေဂါတမီ အမႉး႐ွိေသာ သာကီ၀င္ မင္းသမီး ငါးရာတုိ႔ဟာ ေခါင္းမ်ားရိတ္,ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္မ်ား၀တ္ၿပီးေတာ့ ေ၀သာလီကုိ လုိက္လာၾကပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အ႐ွင္အာနႏၵာက ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ေပးလုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားက "ဂ႐ုဓံ႐ွစ္ပါး လက္ခံ က်င့္သံုးႏုိင္လို႔႐ွိလွ်င္ ထုိလက္ခံျခင္းသည္ပင္လွ်င္ မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီအား ပဥၥင္းအျဖစ္ ျဖစ္ေစလို႔"ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
ဒီအခါမွာ ႐ွင္အာနႏၵာက တဆင့္ သြားၿပီး ဂ႐ုဓံ႐ွစ္ပါးကို ေဟာၾကားပါတယ္၊ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီကလဲ လက္ခံယူ ပါတယ္၊ အဲသလို လက္ခံယူၿပီးတဲ့ အေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားထံ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက--
"သေစ အာနႏၵ နာလဘိႆ မာတုဂါေမာ တထာဂတပၸေ၀ဒိေတ ဓမၼ၀ိနေယ အဂါရသၼာ အနဂါရိယံ"
စသည္ျဖင့္ "မာတုဂါမ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္မွာ ႐ွင္ရဟန္းအျဖစ္ျဖင့္ မ၀င္ေရာက္ရဘူး"ဆိုလို႔႐ွိလွ်င္ ျမတ္ေသာအက်င့္=သာသနာေတာ္ဟာ ႐ွည္ျမင့္စြာ တည္တံ့မည္၊ အႏွစ္တေထာင္ တည္မယ္၊ သို႔ေသာ္လဲ
"ယခုအခါ ကာလမွာ မာတုဂါမအမ်ိဳးသမီးမ်ား ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္မွာ ႐ွင္ရဟန္းျပဳလိုက္တဲ့အတြက္ ျမတ္ေသာ အက်င့္ဟာ ႐ွည္ျမင့္စြာ မတည္တံ့ေတာ့ဘူး၊အႏွစ္ငါးရာမွ်သာ တည္တံ့မယ္လုိ႔"အဲဒီလုိ မိန္႔ျမြက္တဲ့ စကားဟာ ပါဠိေတာ္မွာ ႐ွိပါတယ္။
အဲသလုိ မိန္႔ျမြက္ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာကို ဥပမာေတြႏွင့္ ျပျပန္ပါတယ္၊ ေယာက်ာ္း နည္းပါး ၿပီး အမ်ိဳးသမီး မိန္းမေတြက မ်ားျပားေနတဲ့ အိမ္ကို သူခိုးမ်ားခုိရန္ လြယ္ကူသလုိပဲလုိ႔ ဒီလုိလဲ ဥပမာတခု ျပပါတယ္၊ ေနာက္ တခုက ေကာက္စပါးမ်ားမွာ ေကာက္နာက်လို႔႐ွိလွ်င္ ၾကာ႐ွည္စြာ မတည္ပဲ ပ်က္စီးသလုိပဲလို႔ ဒီလုိလဲ ဥပမာတခု ျဖစ္ပါ တယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ႀကံခင္းမ်ားမွာ ႀကံနာက်လို႔႐ွိလွ်င္ ၾကာ႐ွည္စြာ မတည္ပဲ ပ်က္စီးသလိုပဲလုိ႔ ဒီလုိလဲ ဥပမာ ျပပါ တယ္၊ အဲဒီလုိျပၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဥပမာက်ေတာ့ကာ-
"ေသယ်ထာပိ အာနႏၵ ပုရိေသာ မဟေတာ တဠာကႆ ပဋိကေစၥ၀ အာဠိဗေႏၶယ် ယာ၀ေဒ၀ ဥဒကႆ နအတိကၠမနာယ"
စသည္ျဖင့္ ဥပမာျပပါတယ္။
တဖက္ဆည္ကန္မ်ားမွာ မိုးမက်မီ ေ႐ွးဦးက ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ကန္ေပါင္႐ုိးမ်ားကို ျပဳျပင္ရပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ျပဳျပင္ရတံုး ဆိုလို႔႐ွိလွ်င္ ေရတည္သင့္သေလာက္ တည္ေအာင္လို႔ ျပဳျပင္ရတာပါပဲ၊ ထုိ႔အတူ ဘိကၡဳနီမေတြဟာ အသက္ထက္ ဆံုး မလြန္က်ဴးပဲ လုိက္နာက်င့္သံုးရန္အတြက္ ႐ွစ္ပါးေသာ ဂ႐ုဓံ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ေစာေစာစီးစီးကပဲ
ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ပညတ္ေတာ္မူတဲ့အေၾကာင္းကို အမိန္႔႐ွိပါတယ္။
အဲဒီလို အမိန္႔႐ွိတဲ့စကားျဖင့္ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ကို ျပတယ္ဆုိတာဟာ မထင္႐ွားပဲျမဳပ္ၿပီးေတာ့ေနပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အ႒ကထာမွာ အဲဒီျမဳပ္ေနတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ "မဟတာ တဠာကႆ ပဋိကေစၥ၀ အာဠိႏိၲ ဣမိနာ ပနဧတမတံၳ ဒေႆတိ"လုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ျပသြားပါတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ တဖက္ဆည္ကန္မွာ နည္းနည္းပါးပါး ပ်က္ေနတဲ့ ေဘာင္ေတြဆုိတာ ႐ွိပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြကို မျပဳမျပင္ပဲႏွင့္ ထားလွ်င္လဲ အေတာ္အတန္ တ၀က္တပ်က္ေတာ့ ေရဟာ တည္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့၊ အကယ္၍ ေစာေစာကတည္းက ကန္ေပါင္႐ိုးေတြ အျပည့္အစံု ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ ထားလုိက္လုိ႔႐ွိလွ်င္ေတာ့ ေရဟာ တည္သင့္သေလာက္ အျပည့္အစံုပဲ တည္ႏုိင္ ပါတယ္။
အဲဒီလုိပဲ ျမတ္စြာဘုရားက ဂ႐ုဓံ ႐ွစ္ပါးကို ေစာေစာစီးစီးက ႀကိဳတင္ၿပီး မပညတ္ေသာ္လဲ မာတုဂါမေတြ သာသနာ ေတာ္ေဘာင္မွာ ၀င္လာတဲ့အတြက္ အႏွစ္တေထာင္မွ အႏွစ္ငါးရာသာ ေလ်ာ့ဘို႔ ႐ွိပါတယ္၊ အႏွစ္ငါးရာေတာ့ သာသနာေတာ္ ဟာ တည္တံ့ႏိုင္ပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီလုိ အႏွစ္ငါးရာ ေလ်ာ့မသြားဘို႔ရာ ေစာေစာစီးစီးက ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ ဂ႐ုဓံ ႐ွစ္ပါးကုိ ပညတ္လုိက္တဲ့အတြက္ ေလ်ာ့သြားမည့္ ငါးရာလဲ ေလ်ာ့မသြားေတာ့ပဲ အႏွစ္တေထာင္ တည္ၿမဲ တည္မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ဒီဥပမာစကားျဖင့္ ျပတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကို အ႒ကထာက ဖြင့္ျပပါတယ္။
အဲဒီစကားထဲမွာ အႏွစ္တေထာင္ တည္မယ္ဆုိလုိ႔႐ွိလွ်င္ "အႏွစ္တေထာင္ရဲ႕ ေနာက္က်လွ်င္ သာသနာဟာ ဘာမွ်မ႐ွိ ေတာ့ပဲ လံုးလံုးကြယ္သြားမွာလား" လုိ႔ ဒီလုိ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္တဲ ဒါေၾကာင့္ "၀ႆသဟႆံ=အႏွစ္တေထာင္" လုိ႔ ဆုိတာကလဲ ပဋိသမိၻဒါပတၱျဖစ္တဲ့ ရဟႏၲာႀကီးေတြ အျပည့္အစံု
့ ေခတ္ကာလကို ရည္႐ြယ္ၿပီး ဆုိပါတယ္တဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာတည္တယ္ဆုိတာဟာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာတြင္းမွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ အဆင့္အတန္းေတြ အျမင့္ဆံုးအဆင့္အတန္းထိေအာင္ အျပည့္အစံုတည္တာကို ဆုိလုိ ပါတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ "အႏွစ္တေထာင္ တည္မယ္ဆုိတာဟာ အဲဒီ အႏွစ္တေထာင္အတြင္းမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ပဋိသမိၻဒါပတၱ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား တုိင္ေအာင္ တည္ေနမယ္"လုိ႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ပဋိသမိၻဒါပတၱ ရဟႏၲာေတြတည္႐ွိေနတယ္ဆုိလွ်င္ အဲဒီအထဲမွာ ဆဠဘိည ရဟႏၲာေတြလဲ ပါသြားပါတယ္၊ ေတ၀ိဇၨ ရဟႏၲာေတြလဲ ပါသြားပါတယ္၊ အဲဒီအႏွစ္တေထာင္ၿပီးတဲ့ ကာလက်ေတာ့ လံုးလံုး သာသနာေပ်ာက္သြားဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပဋိသမိၻဒါပတၱ ရဟႏၲာေခၚတဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ရဟႏၲာပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြ တဆင့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အကုန္လံုး ကြယ္သြားဘို႔ရန္ မျဖစ္ ႏုိင္ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာ့သြားၿပီးေတာ့မွ ကြယ္သြားဘို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီက ေနာက္မွာ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာ အျဖစ္ျဖင့္ အႏွစ္တေထာင္ သာသနာတည္ဦးမယ္တဲ့။ အဲဒီကေနာက္မွာ အနာဂါမ္အျဖစ္ျဖင့္ အႏွစ္တေထာင္ သာသနာတည္ဦးမယ္တဲ့၊ အဲဒီကေနာက္မွာ သကဒါဂါမ္အျဖစ္ျဖင့္ အႏွစ္တေထာင္တည္ ဦးမယ္တဲ့၊ အဲဒီကေနာက္မွာ ေသာတာပန္အျဖစ္ျဖင့္ အႏွစ္တေထာင္ သာသနာတည္ဦးမယ္တဲ့၊ ဒီလုိ သာသနာငါးေထာင္ ႏွစ္ေပါင္းငါးေထာင္ ပိုင္းျခားၿပီးေတာ့ ျပထားပါတယ္။
အဲဒီ အႏွစ္ေပါင္းငါးေထာင္မွာ ယခုေနအခါဆိုလုိ႔႐ွိလွ်င္ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ ငါးရာ႐ွိေနတဲ့အတြက္ ပဌမပဋိသမိၻဒါ ပတၱ ေခတ္ကေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ ေနာက္ ဒုတိယ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာေခတ္လဲ ဒီအ႒ကထာ အရဆုိလွ်င္ ယခု မ႐ွိေတာ့ဘူး လို႔ ဆုိရမွာပဲ၊ ဘာေခတ္ ႐ွိေနေသးသလဲဆိုေတာ့ တတိယ-ေထာင္စု ျဖစ္တဲ့အတြက္ အနာဂါမ္ေခတ္ ႐ွိေနေသးတယ္လုိ႔ ဒီအ႒ ကထာက ဆုိပါတယ္၊ ယခု ေျပာခဲ့တာဟာ ဒီအ႒ကထာမွာ ျပဆုိထားတဲ့ အတုိင္း မွတ္သားဘို႔ရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ယခု ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း "အႏွစ္ ငါးေထာင္ပတ္လံုး မဂ္ဖုိလ္ဆိုတဲ့ သဒၶမၼ သူေတာ္ေကာင္း တရားေတြ တည္ေနတယ္ ဆုိလွ်င္ ပရိယတ္ တရားကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ တည္ပါသလဲ"လုိ႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္၊ အေျဖကေတာ့ ပရိယတ္ တရားလဲ အဲဒီ ပဋိေ၀ဓေခတ္ အႏွစ္ငါးေထာင္ပါပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ "တာနိေယ၀"လုိ႔ မိန္႔ဆုိထားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပရိယတ္လဲ ဒါေလာက္ပဲ တည္တယ္ဆုိတာကို ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ယံုၾကရေအာင္လုိ႔ အေၾကာင္းယုတိၱကိုလဲ ဆက္ျပထားပါတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားတဲ့ က်င့္နည္း ပရိယတိၱ ေဒသနာေတာ္ေတြ မ႐ွိလွ်င္ ပဋိေ၀ဓဆိုတဲ့ မဂ္တရား ဖိုလ္တရား ေတြဟာ မ႐ွိႏုိင္ပါဘူးတဲ့၊ ပရိယတ္ ႐ွိေနလွ်င္လဲ ပဋိေ၀ဓဆုိတဲ့ မဂ္တရား ဖုိလ္တရားဟာ မကြယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့၊ နည္းလမ္း႐ွိလွ်င္ အဲဒီ နည္းလမ္းအတုိင္း က်င့္ႀကံတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ သႏၲာန္မွာ ပဋိေ၀ဓဟာ ႐ွိရပါမယ္တဲ့၊ အဲဒါကို ခုိင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ မိန္႔ဆိုသြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရဟန္းအသြင္ျဖစ္တဲ့ လိဂၤသာသနာဆုိတာကေတာ့ ပရိယတ္ကြယ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္လဲ အၾကာႀကီးတည္ေနႏိုင္ ေသးတယ္ ဆုိတာကုိ ဒီအ႒ကထာက ျပသြားပါတယ္၊ ၀ိနည္းမွာ လာတဲ့ ဒီသာသနာ ငါးေထာင္ ပိုင္းျခားပံုဟာ အေသခ်ာဆံုး ပါပဲ။ အဲဒါကို တုိတို မွတ္ရေအာင္---
"ပ, သုက္, အနာ၊ သ,ေသာတာ၊ မိန္႔မွာ ၀ိနယ"---
လုိ႔ ဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို စီထားပါတယ္။
ပ-က ပဋိသမိၻဒါပတၱ ေခတ္၊
သုက္-က သုကၡ၀ိပႆက ေခတ္၊
အနာ-က အနာဂါမ္ ေခတ္၊
သ-က သကဒါဂါမ္ ေခတ္၊
ေသာတာ-က ေသာတာပန္ ေခတ္။
အဲဒါ တေထာင္စီ တေထာင္စီ ငါးေထာင္ ျဖစ္ပါတယ္၊ "ပ, သုက္, အနာ၊ သ, ေသာတာ၊ မိန္႔မွာ ၀ိနယ" ၀ိနည္း အ႒ကထာက ဒီအတုိင္း ဆုိတယ္လုိ႔ ဒီေဆာင္ပုဒ္က ဆုိလုိပါတယ္။
ဒီ၀ိနည္းအ႒ကထာလုိပဲ အဂၤုတိၱဳရ္က်ေတာ့လဲ အ႒ကနိပါတ္ ေဂါတမီ၀ဂ္မွာ ပါဠိလဲ ဒီကပါဠိအတုိင္းပဲ၊ အ႒ကထာ လဲ ဒီက အဆုိအတုိင္းပဲ အလားတူ ႐ွိပါတယ္။
ဒီဃနိကာယ္ ပါထိက၀ဂ္ အ႒ကထာမွာေတာ့ "ပဌမ ပဋိသမိၻဒါပတၱေခတ္ တေထာင္၊ ေနာက္ဆဠဘိညေခတ္ တေထာင္၊ ေတ၀ိဇၨေခတ္ တေထာင္၊ သုကၡ ၀ိပႆက ေခတ္ တေထာင္၊ ပါတိ ေမာကၡ သံ၀ရေခတ္ တေထာင္လို႔ သူက တမ်ိဳး မိန္႔ဆိုထားပါတယ္၊ အဲဒါဟာ ပါထိက ၀ဂ္ အ႒ကထာ သမၸသာဒနီယသုတ္ အဖြင့္ နံပါတ္ ၈၃-မွာ ႐ွိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အဂၤုတၱရ အ႒ကထာ ဧကကနိပါတ္ ဒုတိယ ပမာဒါဒိ၀ဂ္ အဖြင့္မွာလဲ သာသနာ ဆုတ္ယုတ္ပံုကို တမ်ိဳးျပ ထားတာ ႐ွိပါတယ္။
ပီးေတာ့ နိဒါန၀ဂၢသံယုတ္ အ႒ကထာ နံပါတ္ ၁၈၇-မွာလဲ သာသနာဆုတ္ယုတ္ပံုကို တမ်ိဳးျပထားတာ ႐ွိပါတယ္။
အဲဒီအဂၤုတၱရ, သံယုတ္ အ႒ကထာမ်ားမွာ ျပတာေတြကေတာ့ အႏွစ္တေထာင္စီရယ္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ကန္႔သတ္ မထားပါဘူး၊ ပဌမ ေဗာဓိမွာ ပဋိသမိၻဒါ ပတၱသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီကေနာက္ သုကၡ၀ိပႆက ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီကေနာက္ အနာဂါမ္ သကဒါဂါမ္ ေသာတာပန္ ျဖစ္တယ္ စသည္ျဖင့္ ဒီလိုအစဥ္အတုိင္း ဆုတ္ယုတ္ပံုေလာက္ကိုသာ ျပထားပါတယ္၊ ႏွစ္အပိုင္းအျခားႏွင့္ တေထာင္စီ တေထာင္စီလုိ႔ ဒီလုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ကန္႔သတ္ၿပီး ျပတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္လုိ႔ ဒီ၀ိနည္း ဒီဃနိကာယ္ အ႒ကထာေတြႏွင့္ ႏွီးေႏွာၿပီးေတာ့ ပဋိသမိၻဒါပတၱေခတ္ တေထာင္၊ ဆဠဘိည ေခတ္ တေထာင္၊ ေတ၀ိဇၨေခတ္ တေထာင္၊ သုကၡ၀ိပႆကေခတ္ တေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ ေသကၡေခတ္ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ေခတ္က တေထာင္လုိ႔ သံယုတ္ႏွင့္ အဂၤုတိၱဳရ္ အ႒ကထာအဆုိကို ေ႐ွးဆရာ အစဥ္အဆက္က ပုိင္းျခားၿပီး မွတ္ယူ ထားၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သာသနာ ငါးေထာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အ႒ကထာ ေတြဟာတက်မ္းနဲ႔ တက်မ္းမတူပဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြဲေနၾကပါသလဲလုိ႔ ဒီလုိလဲေမးစရာ႐ွိပါတယ္၊ ဒါကေတာ့ ႐ွင္မဟာ ဗုဒၶေဃာသ အ႒ကထာဆရာဟာ သူေရးတဲ့အခါ ကာလ မွာ ေ႐ွးက႐ွိေနတဲ့ အ႒ကထာေတြ အတုိင္းပဲ ေရးသြားပါတယ္၊ သူ႕သေဘာႏွင့္ သူျပင္ၿပီး ေရးမသြားပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြက ျပင္ဘို႔ရာလဲ ခက္ပါတယ္၊ ဒါကသာ မွန္တယ္လုိ႔ ကိန္းေသ ဆံုးျဖတ္ဘုိ႔ရန္ မလြယ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွးက ႐ွိရင္းအတုိင္း ေရးသြားတာဟာ ဒီအ႒ကထာ ဆရာ၏ ေရးသားပံု အေပၚမွာ ၾကည္ၫုိဘြယ္ရာ ဂုဏ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။
ေ႐ွးက ၀ိနည္းေဆာင္ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ မွတ္သားခ်က္အတုိင္း ၀ိနည္း အ႒ကထာမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္၊ ဒီဃနိကာယ္ေဆာင္ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ မွတ္သားခ်က္အတုိင္း ဒီဃနိကာယ္အ႒ကထာမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္၊ အဂၤုတၱရ, သံယုတၱနိကာယ္ေဆာင္ေတြ မွတ္ သားခ်က္အတုိင္း အဂၤုတၱရ, သံယုတၱ အ႒ကထာမ်ားမွာလဲ ေရးသြားပါတယ္။
ယုဂ ငါးမ်ိဳး********
------------
ၿပီးေတာ့ ယခုဗမာျပည္မွာ သာသနာႏွစ္ငါးေထာင္ကို ယုဂ္ငါးပါးႏွင့္ အလွည့္က် ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားၿပီး ေျပာေနၾကတာ လဲ႐ွိပါတယ္၊ ၀ိမုတိၱယုဂ အႏွစ္ငါးရာ၊ ၿပီးေတာ့ သမာဓိယုဂ အႏွစ္ငါးရာ၊ အဲဒီကေနာက္ သီလယုဂ အႏွစ္ငါးရာ၊ အဲဒီက ေနာက္ သုတယုဂ အႏွစ္ငါးရာ၊ အဲဒီကေနာက္ ဒါနယုဂ အႏွစ္ငါးရာ၊ အဲဒီကေနာက္ သာသနာႏွစ္- ၂၅၀၀ ေက်ာ္တဲ့အခါမွာ ၀ိမုတိၱယုဂကုိ တဖန္ ျပန္ေရာက္တယ္ စသည္ျဖင့္ ဒီလုိ ေျပာေနၾကပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ေျပာတဲ့အတုိင္း ၀ိမုတိၱယုဂ ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာစရာ မဂၤလာ႐ွိတဲ့ စကားပါပဲ၊ ဒါေပမယ္လုိ႔ အဲဒီ ယုဂငါးပါးကို ျပဆုိတဲ့ က်မ္းရင္းက စကားကုိ သတိျပဳဘို႔ လုိပါတယ္၊ အဲဒါဟာ ေထရ ဂါထာ အ႒ကထာ တႎသနိပါတ္ ဖုႆ ေထရ ဂါထာ အဖြင့္မွာ ႐ွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဆုိထားတာကေတာ့ ေ႐ွးအ႒ကထာ ၀ါဒအေနနဲ႔မဟုတ္ပဲ ေနာက္မေထရ္တုိ႔၏ အဆံုးအျဖတ္ေထရ၀ါဒ အေန မ်ိဳးႏွင့္ ျပဆုိထားတာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပ႑ရမည္တဲ့ ရေသ့ကေမးလုိ႔ ဖုႆမေထရ္က သာသနာေတာ္ ဆုတ္ယုတ္တဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚမည့္ အျခင္းအရာေတြကို ေျပာၿပီးေတာ့ "ပေတၱကာလမွိ ပစိၦေမ=ေနာက္ဆံုးကာလက်ေတာ့ ဒီလုိျဖစ္လိမ့္မယ္"လုိ႔ မိန္႔ဆုိထားပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ဆံုး ကာလဆုိတာကို ဘယ္ကစၿပီး ယူရမလဲလုိ႔ ေမးစရာ ႐ွိေနပါတယ္၊ ဒီအခ်က္ကို ဆံုးျဖတ္ ျပဆိုရာမွာ ေကစိ, ဧေက, အပေရ ၀ါဒသံုးမ်ိဳး ကြဲေနပါတယ္၊ ေကစိဆရာတုိ႔က တတိယ သံဃာယနာကစၿပီး ့ ပစိၦမ=ေနာက္ဆံုးကာလ ေရာက္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္၊ အဲဒီ ေကစိ၀ါဒကုိ ဧေက ဆရာတုိ႔က လက္မခံၾကပါဘူး၊ ဒါေၾကာင္ ေထရဂါထာ အ႒ကထာမွာ "တံ ဧေက နာႏု ဇာနႏိၲ" လုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီ လက္မခံျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ျပလုိတဲ့အတြက္ ဒီယုဂ္ငါးပါးကုိထုတ္ျပပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဒီယုဂ္ငါးပါးဟာ ဧေက ဆရာတုိ႔၏ ၀ါဒပဲလို႔သာ ဆုိစရာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဒီယုဂ္ ငါးပါးထဲမွာ ဧေကဆရာတုိ႔က သုတယုဂက စၿပီး ေနာက္ဆံုး ကာလလုိ႔ ဆုိပါတယ္၊ အပေရဆရာတုိ႔က သီလယုဂ-က စၿပီး ေနာက္ဆံုး ကာလလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီယုဂ္ငါးပါးမွာလဲ အစဥ္အတုိင္း ဆုတ္ယုတ္ပံုကိုသာ ျပပါတယ္၊ တယုဂ္မွာ ငါးရာလုိ႔လဲ မပါဘူး၊ တေထာင္လုိ႔လဲ မပါဘူး၊ ႏွစ္အပိုင္းအျခားကေတာ့ ဘာမွ် မပါပါဘူး၊ ဆုတ္ယုတ္ပုံကုိ ျပေတာ့လဲ ၀ိမုတိၱယုဂ္ ကြယ္လွ်င္ သမာဓိယုဂ္ ျဖစ္တယ္, သမာဓိယုဂ္ ကြယ္ေတာ့ သီလယုဂ္ျဖစ္တယ္, သီလယုဂ္ ကြယ္ေတာ့ သုတယုဂ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဒီလုိ ျပသြားပါတယ္၊ သူ႕အ႒ကထာမွာ "တသႎၼ အႏၲရဟိေတ" ဆုိတဲ့ အတြက္ ဒီမွာလဲ ကြယ္တယ္လို႔
ေျပာရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သုတယုဂ္ကြယ္ပံု ျပထားတာကေတာ့ အထူးပဲမွတ္သားစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ "ယဒါ ပန မာတိကာ ပရိေယာသာနာ ပရိယတိၱ သဗၺေသာ အႏၲရဓာယတိ" လုိ႔ ျပထားပါတယ္။ ယဒါ၊ အၾကင္ အခါ၌။ မာတိကာပရိေယာသာနာ၊ မာတိကာအဆံုး႐ွိေသာ။ ပရိယတိၱ၊ ပိဋကတ္သံုးပံု ပရိယတ္တရားေတာ္သည္။ သဗၺေသာ၊ အျခင္းခပ္သိမ္း။အႏၲရဓာယတိ၊ ကြယ္ေလ၏-တဲ့။
ပရိယတိၱသာသနာ ကြယ္တဲ့ အခါမွာ အဘိဓမၼာႏွင့္ သုတၱန္က အလ်င္ကြယ္ပါတယ္၊ ၀ိနည္းက ေနာက္မွ ကြယ္ပါ တယ္၊ ၀ိနည္းပိဋကတ္မွာလဲ မာတိကာဆုိတဲ့ ပါတိေမာက္က ေနာက္ဆံုးမွ ကြယ္ပါတယ္၊ အဲဒီပါတိေမာက္ မာတိကာကြယ္ သြားလွ်င္ေတာ့ ပရိယတိၱသာသနာ လံုးလံုး ကြယ္ေတာ့တာပါပဲ၊ သုတယုဂ္ဆုိတာလဲ အဲဒီအခါမွာမွ ကြယ္တယ္လို႔ ဆုိလိုပါ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ "မာတိကာ ပရိေယာသာနာ၊ မာတိကာလွ်င္ ေနာက္ဆံုး႐ွိေသာ ပရိယတ္ တရားေတာ္ အားလံုး ကြယ္တဲ့ အခါမွာ" လုိ႔ ျပဆုိထားပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ပရိယတ္တရားေတာ္ လံုးလံုးကြယ္သြားတဲ့ေနာက္မွာ ၀ိမုတိၱယုဂ တဖန္ ျဖစ္ႏုိင္မည္, မျဖစ္ႏုိင္မည္ကို ဒီေနရာမွာ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ဘို႔ပါပဲ။
အဲဒီလုိ သုတယုဂ္ ကြယ္သြားတဲ့အခါမွာ ဘာေတြသာ ႐ွိေနမလဲ ဆုိလွ်င္ "တေတာ ပ႒ာယ၊ ထုိသုတယုဂ္ကြယ္ေသာ ကာလမွစ၍။ လိဂၤမတၱေမ၀ အ၀သိႆတိ၊ ရဟန္း၏အသြင္အျပင္မွ် ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္မွ်သာလွ်င္ က်န္ေနပါေတာ့ မယ္"တဲ့၊ အဲဒီ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္ေတြက ဘာေတြ လုပ္ၾကမလဲဆုိလွ်င္ "ယထာတထံ သံဟရိတြာ၊ ဟုတ္ဟုတ္ညားညား ရရာနည္းျဖင့္ ပစၥည္းစု၍။ ဒါနမုေခန ၀ိဘေဇၨႏိၲ၊ ဒါန ကုသိုလ္ေလာက္သာ အမြန္အျမတ္ျပဳလ်က္ စြန္႔ၾက ေပးလႉၾကပါလိမ့္ မယ္"တဲ့၊ ဒါဟာ ဒါနယုဂအထိ ဆုတ္ယုတ္ပံုကို ျပတဲ့ အ႒ကထာ စကားပါပဲ။
ဒါနယုဂမွာ ဒါနေလာက္သာ အမြန္အျမတ္ ႐ွိေတာ့တယ္၊ က်င့္ႀကံနည္း ပရိယတ္ တရားေတာ္ေတြကေတာ့ လံုးလံုး မ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ယုဂ္ငါးခု ျပတဲ့ က်မ္းရင္း အ႒ကထာက မိန္႔ဆုိထားပါတယ္၊ ဒီအတုိင္း ဆုိေတာ့ က်င့္နည္း ႀကံနည္းက လံုးလံုး မ႐ွိေတာ့တဲ့အတြက္ ဒါနယုဂၿပီးေတာ့ ၀ိမုတိၱယုဂ တဖန္ ေပၚလာမည္ဆုိတာဟာ ယံုၾကည္ဘြယ္ရာမ႐ွိပဲ ျဖစ္ေနပါ တယ္။
ေထရ၀ါဒ
----------
ဘုရားတပည့္ေတာ္တုိ႔၏ ေထရ၀ါဒဂိုဏ္း သာသနာအစဥ္ႏွင့္ ေျပာရမယ္ဆုိလွ်င္ "သုတယုဂ ကုန္ခဲ့ၿပီ၊ ဒါနယုဂ ေရာက္ခဲ့ၿပီ၊ ေရာက္ေနၿပီ"လုိ႔ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မယူဆ မေျပာဆုိႏုိင္ပါဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္တံုးဆုိလွ်င္ ပိဋကသံုးပံု ပရိယတ္ တရားေတြဟာ ေထရ၀ါဒ သာသနာအစဥ္အဆက္ ဘယ္ေတာ့မွ မကြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ယခုလဲ နိကာယ္ငါးရပ္ ပိဋကသံုးပံုလံ အျပည့္အစံု အကုန္တည္႐ွိေနပါတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ ႐ွိေနၾကပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သုတ ယုဂ ကြယ္ခဲ့ၿပီလုိ႔ပင္ မဆုိႏုိင္ပါ၊ ဒါနယုဂေရာက္ခဲ့ၿပီ၊ ေရာက္ေနၿပီလုိ႔ေတာ့ ဘယ္မွာ ဆုိႏိုင္ပါေတာ့ မည္နည္း။
ဒါေၾကာင့္ သာသနာ ငါးေထာင္ဆုိတဲ့ အပိုင္းအျခားကို တုိက္႐ုိက္ျပထားတဲ့ ၀ိနည္းအ႒ကထာ, ဒီဃ, သံယုတၱ,အဂၤုတၱရ နိကာယ္ အ႒ကထာမ်ားအတုိင္းသာ ယူဆေျပာဆုိသင့္ပါတယ္၊ တုိက္႐ုိက္လဲ မျပ, ေသလဲ မေသခ်ာတဲ့ ေထရဂါထာ အ႒ကထာမွာ ယုဂငါးပါးႏွင့္ေတာ့ ေျပာဆုိရန္ သင့္မည္မထင္ပါ၊
ယခု ေျပာခဲ့တာဟာ သာသနာ ငါးေထာင္ႏွင့္စပ္ၿပီး အ႒ကထာမ်ား မိန္႔ဆိုထားပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါသည္။
{ ဝိနယဝိနိစၧယသဂၤဟ }
မဟာစည္ဆရာေတာ္
🌞
“ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းသိထားသင့္သည့္ သာသနာ(၅၀၀၀) ႏွင့္ သိၾကားသာသနာ အယူအဆ”
“ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သာသနာေတာ္ကို ႏွစ္ေပါင္း(၅၀၀၀) ထားခဲ့တယ္၊ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ရင္ သိၾကားသာသနာျဖစ္သြားၿပီး” ဆိုသည့္ အယူအဆဟာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားရာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆတခုပင္ျဖစ္သည္။
အယူအဆအရဆိုလွ်င္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀) သာခံမည္။ (၅၀၀၀)ေက်ာ္လွ်င္ သာသနာေတာ္သည္ ဧကန္မုခ် ကြယ္ေပ်ာက္မည္။ သာသနာႏွစ္ေပါင္း(၅၀၀၀) မျပည့္ေသးသမွ် ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္ သာသနာေတာ္သည္ မကြယ္ေပ်ာက္ႏိုင္ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ေနေပ၏။
ယခုမူ သာသနာႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိ သာသနာေတာ္ကို သိၾကားမင္းက ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ဟု အထင္ေရာက္ေန၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အမွန္ပင္ ငါဘုရား၏ သာသနာေတာ္ကို ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀)သာခံမည္။ သာသနာႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀) ေက်ာ္လွ်င္ သိၾကားမင္းက ငါ့ဘုရား သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမည္ဟု ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ထား ေဟာၾကားထားျခင္း ရွ္ိ/ မရွွိ ဆိုသည္ကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္ဖို့ လိုအပ္လာပါသည္။
သာသနာေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀)သာခံမည္ဟုလည္းေကာင္း သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၅၀၀)ေက်ာ္လွ်င္ သိၾကားမင္းက သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္ေလွ်ာက္မည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လံုး၀ ေဟာၾကားထားျခင္း၊ဗ်ာဒိတ္ေပးထားျခင္း အလ်ဥ္းမရွ္ိပါဘူး။
သာသနာႏွစ္(၅၀၀၀) အယူအဆသည္ သီဟိုဠ္ကြ်န္းျဖစ္ က်မ္း ႏွစ္ေဆာင္ျဖစ္သည့္ “မဟာ၀ံသက်မ္း” ႏွင့္ “ဒီပ၀ံသ” က်မ္းတို ႔မွ ျမစ္ဖ်ားခံလာသည့္ အယူအဆသာ ျဖစ္ပါသည္။ မဟာ၀ံသက်မ္းတြင္ “အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကို အႏွစ္(၅၀၀၀) ကာလၾကာေအာင္ ျပဳေတာ္မူခဲ့၏” ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ထိုမဟာ၀ံသက်မ္း၌ ေရးသားထားခ်က္ကို ေထာက္ရႈ၍ အ႒ာကထာ က်မ္းျပဳဆရာႀကီး “အရွင္မဟာ ဗုဒၶေဃာသ” က “အရွင္မဟာကႆပမေ ထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ အားေတာ္ဆယ္ပါး၊ ဥာဏ္ေတာ္ ဆယ္တန္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးကို အႏွစ္(၅၀၀၀) ကာလၾကာေအာင္ တည္တန္႕ရန္ လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့၏” ဟု ပါရာဇိကဏ္၊ သုတ္သီလကၡန္၊ အ႒ာသာလိနီ အ႒ာကထာက်မ္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထား၏။
သာသနာႏွစ္ (၅၀၀၀)ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ရဟႏၱာစသည့္ ေခတ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွွဥ္ ဥပမာေပးထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ပါထိက၀ဂၢ အ႒ာကထာႏွင့္ သုတ္ပါေထယ် အ႒ာကထာတို့တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ႏိႈင္းယွဥ္ေရတြက္ ဖြင့္ဆိုထား၏။
(၁) ပဋိသမၻီဒါေလးပါးရေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၂) အဘိဥာဥ္ ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၃) ၀ိဇၨာသံုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္
(၄) စ်ာန္မရေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၅) ၂၂၇- သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို ထိမ္းသိန္း ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတာ္ေခတ္ တေထာင္ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။
အဂၤုတၱရ အ႒ာကထာ ႏွင့္ သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ာကထာတို႔တြင္-
(၁) ပဋိသမၻီဒါေလးပါးရေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၂) အဘိဉာဥ္ ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၃) ၀ိဇၨာသံုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၄) စ်ာန္မရေသာ ရဟႏၱာေခတ္ တေထာင္။
(၅) အနာဂါမ္၊သကဒါဂါမ္၊ေသာတာပန္ အရိယာေခတ္ တေထာင္
လို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ဥပမာျပဳ၍ ေရတြက္ထားပါသည္။
ေဖာ္ျပပါ သာသနာ(၅၀၀၀) ႏိႈင္းယွဥ္ဖြင့္ဆိုျပခ်က္မ်ားမွာ သာသနာေတာ္ အႏွစ္(၅၀၀၀) ပဲတည္တံ့မည္ဟု ေဖာ္ျပထားျခင္းပါဟုတ္ပါ။ ရဟႏၱာေခတ္မ်ားကို ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
သာသနာေတာ္ဆိုသည္မွာ “အဆံုးအမ”သာျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္၊ကာလ “အပိုင္းအျခား”မဟုတ္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ အဆံုးအမတရားဓမၼမ်ားကို လိုက္နာသူရွ္ိေနသ၍ သာသနာတည္ ရွိေနမည္ပင္ျဖစ္သည္။
တခ်ိန္တခါက ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ေနလို၊လလိုထြန္းပခဲ့တဲ့၊ အီရတ္၊အီရတ္၊အာဖဂန္နစၥတန္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊မေလးရွားစ သည့္ ႏိုင္ငံ တို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားဓမၼကို မလိုက္နာၾကသျဖင့္ သာသနာႏွစ္(၂၅၀၀)မျပည္ခင္ကပင္ သာသနာေတာ္ကြယ္ပခဲ့သည္ကို သတိမူသင့္ၾကေပ၏။
ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားဓမၼမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနထိုင္ၾကမည္ ဆိုပါက ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀) မက ၅-ေသာင္းမက၊ ၅-သိန္းမက တည္ရွ္ိႏိုင္၏။ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားဓမၼမ်ားကို မလိုက္နာ၊မက်င့္သံုးလွ်င္ကား အႏွစ္( ၅၀၀၀) မျပည့္မီလည္း သာသနာေတာ္သည္ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားႏိုင္ပါသည္။
သာသနာႏွစ္(၂၅၀၀)ေက်ာ္လွ်င္ သာသနာေတာ္ကို သိႀကားမင္း ေစာ င့္ေရွာက္မည္။ သိၾကားသာသနာျဖစ္မည္ဟူ၍ လည္းဘုရားရွင္ကို ယ္ေတာ္ျမ တ္ႀကီးသည့္ မိန္႔ၾကားထားျခင္း၊ေဟာၾကားထားျခင္း၊ ဗ်ာဒိတ္ေပးထားျခင္းမရွွိပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သာသနာကို မည္သူ႕ေစာင့္မည္ဆိုျခင္းႏွင့္ပတ္ သက္၍ ေဒ၀ဒတ္က ေမးေလွ်ာက္သျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေျဖၾကားေ တာ္ခဲ့သည့္ သာဓကရွိပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားထံခ်ဥ္းကပ္၍ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သက္ေတာ္ႀကီး ရင့္ေနပါၿပီဘုရား။ ထို႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ႏွင့္ သာသနာကို တပည့္ေတာ္ထံ လႊဲအပ္ပါဘုရား” ဟု ေဒ၀ဒတ္သည္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ငါ့ရွင္ ေဒ၀ဒတ္ သာသနာေတာ္အား သင့္အားမအပ္၊ သင္မွမဟုတ္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊အရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔လို လက္၀ဲရံ၊လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကမ်ားကိုပင္မအပ္” ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏။
ထိုအခါေဒ၀တ္က ျမတ္စြားဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူလွ်င္ သာသနာ ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ရန္ မည္သူထံ၌ အပ္ပါမည္နည္းဟု ေ မးေလွ်ာက္သျ ဖင့္ ဘုရားရွင္က “ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္လို႔ ငါဘုရားမရွိေတာ့ရင္ ငါဘုရားကို ယ္စား “ဓမၼနဲ႕ ၀ိနယ” ကိုထားေတာ္မူမ ည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သာသနာ(၂၅၀၀)ေက်ာ္လွ်င္ သာသနာကို သိၾကားေစာင့္ မည္ဆိုသည့္ အယူအဆမွား လံုး၀မွားယြင္းသည့္ အယူအဆပင္ျဖစ္ပါသည္။
“ဓမၼဆိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ တရားေတာ္တို႔ျဖစ္ၿ ပီး၊ ၀ိနယဆိုသည္မွာ ငါးပါး၊ရွစ္ပါး၊ ႏွင့္ လင္၀တၱတရား၊မယား၀တၱရား အႀကီးအကဲ၀တၱရားစသည့္ လိုက္နာဖြယ္ရာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းတို႔ကို ဆိုလိုပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္စား ထားရစ္ေတာ္မူခဲ့သည္ “ဓမၼ၊၀ိနယ”တို႔ကို က်င့္သံုးေနသမွ်ကာလပါတ္လံုး၊ လိုက္နာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သာသနာေတာ္သည္ တည္တံ့ေနမည္သာျဖစ္ပါသည္။
ဓမၼ၀ီရ အရွင္ေတဇနိယ
ဗုဒၶဂယာ၊အိႏၵိယ
(က်မ္းကိုး)
မဟာ၀ံသပါဠိ၊ ဒီပ၀ံသပါဠိ၊
အဂၤုတၱရအ႒ာကထာ
သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ာကထာ
ပါထိက၀ဂၢအ႒ာကထာ
သုတ္ပါေထယ်အ႒ာကထာ
ပါရာဇိကဏ္၊ သီလကၡန္၊
အ႒ာသာလိနီအ႒ာကထာ
အျမင္ အယူမွန္ကန္ေရး ၊ မင္းနန္ ေမာ္ကြ်န္း။
